Wrakduiken 2015
Voor inmiddels de 3e keer zijn een aantal leden van Silent World (Wim Focke, Karin Brethouwer, Thom Winkelhorst, René Mombarg, Rob Aalders, Jeroen Visser, Justin ten Have en Rob van de Pol) richting Scheveningen gereden om te gaan wrakduiken. Zoals inmiddels vertrouwd, uiteraard weer met de Aquila van Willem en Paula.
Vrijdagavond rond 21:00 waren we allen compleet en konden we inchecken aan boord.
Voor Rob en Wim de eerste kennismaking met dit schip. Toen we na het het inrichten van de hutten klaar waren om er een typische Silent World vrijdagavond van te maken, kregen we van Paula te horen dat de eerste duik wel eens om 7:00 uur kon zijn!
Het verzoek kwam dus om nu al de sets op te bouwen.
Omdat we deze keer vanuit onze club maar met 8 wrakduikers waren, heeft Paula ervoor gezorgd dat het aantal werd aangevuld. Toen de naam “Ben” viel wisten Rob A en René al voldoende . Dat zou een interessante dag worden. Na het opbouwen vertrokken de meesten al snel naar de hutten.
Tegen 5:00 uur (!?!) werden de scheepsmotoren gestart. En rond 6:00 uur zijn we de haven uit gevaren met een schitterende zonsopkomst aan de skyline van Scheveningen.
Aan dek maakten we kennis met de bemanning cq. supportduiker Lex. Hij zou ons die dag helpen met werkzaamheden die eventueel nodig waren op de Aquila.
Ook was mister Noordzee aan boord: Ben Stiefelhagen (voor Rob A en René een oude bekende) en nog mooier, hij was niet alleen gekomen. Zijn vriendin Klaudie Bartelink was ook aan boord. Toch echt wel ff de beste onderwater filmer van Nederland! Twee zeer ervaren Noordzee duikers, zeker gezien hun logboek stand; 5.000+ en 1.100+ !!!
De voorspelling van een mooie rustige zee was iets aan de ruime kant. De golven bleken bijna de 1m aan te tikken. In verband met het getij, de wind en golven koos schipper Willem er voor om naar een ander wrak te varen dan eerst gepland stond.
Rond 7:15 uur bereikten we de ligplaats van de REM III. Een vissersboot die door de Duisters in WOII is geconfisqueerd. Na aanpassingen zoals een kanon op het dek met bijbehorende bepantsering en versterkte constructie deed dit schip dienst om de Nederlandse kust te bewaken tegen “indringers”.
Anders dan we gewend waren gaf Ben nu aan dat hij een zwemlijn over het wrak zou leggen zodat we die op ons gemak konden volgen. Scheelt toch weer een gedoe met reels en haspels.
Ben en Klaudie (incl. een enorme en zware videocamera) sprongen als eerste van boord. Het sein – in de vorm van een gele boei dat alles oké was – kwam al snel.
Hierop gingen de buddyparen René en Jeroen V als eersten van boord, gevolgd door Rob A en Wim.
Karin met Thom en Justin met Rob vd P volgden ook snel. Door het getij was de tijd kort.
Met een diepte van 22 meter was het zicht zoals verwacht wat minder. De kust was nog te dicht bij.
Maar desalniettemin zagen we een erg mooi begroeid wrak en het leven op het wrak was weer eens niet te tellen.
Ook hier helaas erg veel vislijnen en netten, met verstrikte krab en vis als gevolg.
De stroming begon weer flink aan te trekken toen René en Jeroen als laatsten de opstijging inzette. Bij de veiligheidsstop hadden we toch echt het idee dat we als een vlag aan een koortje wapperden.
Nadat iedereen weer aan boord was heeft Paula voor het ontbijt gezorgd. Gebakken spek met ei op brood. Erg lekker, maar voor sommigen onder ons net iets te veel in combinatie met de golfhoogte. De tip was om in ieder geval wel iets te eten zodat de vissen ook weer wat extra’s zouden krijgen. Met een lege maag wordt het immers alleen maar erger. En dan helpen de pilletjes ook niet meer.
Even ging nog het idee bij schipper Willem om terug te keren naar de haven.
Aan dek hadden zich intussen een groot aantal leden verzameld om te genieten van de zon en zee. Ook Klaudie was hierbij en vroeg of we wat meer wilden weten over de Noordzee. Uiteraard!! En als Klaudie Bartelink begint te vertellen weet ze ook niet meer van ophouden. Gevolg is een erg boeiende lezing en veel anekdotes over de Noordzee, de geschiedenis en de gevolgen van milieu veranderingen. En uiteraard hadden Ben en Klaudie veel verhalen over “Duik De Noordzee Schoon” en “Expeditie Doggersbank”.
Het weer werd alleen maar beter, de zee rustiger en dus tijd voor de 2e duik. De “Rode Poon” was aan de beurt. Dit is een stoomschip met een onbekende naam. De naam Rode Poon heeft het schip te danken aan de zeevissers die op dit wrak veel Rode Poon vingen.
Het wrak lag ver uit de kust, het zicht zou naar verwachting uitstekend zijn met een schatting van 10 tot 15 meter met een duikdiepte tot ongeveer 28 meter.
Door zeeziekte meldde Justin zich af, Thom had voor aanvang van de 1e duik het dek van erg dicht bij bekeken en door een aantal erg pijnlijke plekken was hij genoodzaakt zich ook af te melden. Karin, trouw aan haar buddy, bleef bij Thom aan boord.
Ben en Klaudie wilden een extra lange duik maken en sprongen met stages EANx50 over boord. Snel volgden René en Jeroen. Rob A dook ook nu weer met Wim. Rob vd P had door uitvallen van Justin een buddy gevonden in een extra duiker aan boord.
Tijdens de duik kwamen we vaak Ben en Klaudie tegen (niet bij elkaar maar ieder apart om hun eigen dingetje te doen, vaak meer dan 25m uit elkaar). Het was erg mooi om te zien hoe deze duikers werken op een wrak.
Het zicht was erg goed, het wrak supermooi en het leven talrijk. Gevolg is dat de duiktijd snel gaat. Na hervullen van de flessen aan boord met perslucht is de gemiddelde nu 24% Nitrox. Rob vd P en zijn buddy hielden zich keurig aan de bodemtijd en gingen na 20 minuten weer op weg naar de oppervlakte.
De bodemtijd van Rob A, Wim, René en Jeroen duurde wat langer, een 45 minuten. Niet moeilijk om dan te bedenken dat je dan strafminuten hebt opgebouwd: 15 tot 18 minuten decostop.
Halverwege de decostop kwamen Ben en Klaudie ons vergezellen en zo dobberden we nog een 10 minuten rond.
Het wrakduiken was weer een geslaagde onderneming. Zeker voor Jeroen Visser en Rob van de Pol, zij hebben nu hun wrakduikbrevet op zak.
Voor 2016 zijn de plannen om ergens in juni te gaan wrakduiken. We hopen dan om de boot vol te krijgen met Silent World leden.
Nog een extra onderwerp: op de terugweg naar Scheveningen zagen we opeens een dode Grijze Zeehond aan de oppervlakte drijven. Ook voor de ervaren bemanning een uniek moment. Een paar mijl verderop dreef opeens nog een Grijze Zeehond aan de oppervlakte. Hi/zij leefde nog. Wat ongewoon was, was dat de zeehond geen moeite deed om weg te duiken. We zijn er erg vlak langsheen gevaren. Hiervan zijn foto’s gemaakt en opgestuurd naar Ben. Hij heeft deze op zijn beurt weer naar de biologen van Ecomare gestuurd. Het schijnt dat in de buurt van IJmuiden hetzelfde is waargenomen.
René M